“...Karter əyilib Elizanın dodaqlarını dodağı arasına aldı. Qadın isidilmiş kərə yağı kimi onun qolları arasında əridi, ehtirasla inildədi. Karter onun yumşaq dodaqlarını öpəndə hər şeyi unutdu. İndi Karter ona o qədər yaxın idi ki... Karter son dəfə yalnız universitetdə oxuyarkən qapı ağzında, maşında, maşının yanında qadınla öpüşmüşdü. O vaxt onun qadınla görüşü öpüşlə başlayıb öpüşlə də sona çatardı. Bilirdi ki, bundan uzağa gedə bilməz. Karter Elizanı ehtirasla qucaqladı. Onların yaxınlığı yalnız fiziki cazibə deyildi. Onlar bütün gecəni söhbət etmiş, danışıb-gülmüş, bir-birlərini əzizləmişdilər. Onlar çox şeydə bir-birinə uyğun gəlirdilər, bircə qolf oyununda oyun tərzindən başqa. Onlar bunu zarafata salıb bir-birinə sataşırdılar. Karter Elizanı öpərkən onunla bir daha nə vaxt sevişəcəyi haqda düşünürdü. Əgər Eliza onu qəbul etməsəydi, ehtirasdan ölərdi. – Yaxşısı budur, Qven iti üstümə qısqırtmamış səni qapıyadək ötürüm. Eliza başını onun sinəsinə qoydu: – Əgər bir ay qabaq mənə desəydin ki evdə otaq yoldaşın və itin olacaq, səni qovub şəhərdən çıxarardım. İndi isə həm itim var, həm də otaq yoldaşım...”